وبگاه روستای خانیک گناباد-استان خراسان رضوی

شهید امیرحسین خلیق فرزند حسین در سال 1346 با قدوم مبارکش شروع یک زندگی بیست ساله را رقم زد که پایانش شهادت باشد. شهید از هوش سرشار و علاقمندی وافر به علم و فراگیری آن برخوردار بود.

از نوجوانی با انقلاب و امام مانوس بود و در مبارزات انقلابی علیه طاغوت شرکت داشت. با تشکیل بسیج به فرمان حضرت امام خمینی(ره)، شهید خلیق با شور و شعف وصف ناپذیری به عضویت آن درآمد و در پایگاه محل به انجام فعالیت‌های بسیجی پرداخت.

پس از اینکه به سن قانونی رسید، با عضویت بسیجی به کردستان اعزام می‌شود. آن زمان کوموله و دمکرات بر آن مناطق تسلط داشتند که شهید خلیق مدتی را در پیکار با این گروهک‌های فریب خورده سپری می‌کند.

با اتمام دوره ایشان در کردستان، پس از مدتی راهی جبهه‌های جنوب گردیده و در عملیات والفجر 8 (بهمن1364) که منجر به تصرف شهر فاو گردید، شرکت کرد. امیرحسین در این عملیات مجروح گردید و به تهران بازگشت و به ادامه تحصیل پرداخت و مدرک فوق دیپلم خود را اخذ نمود. سپس برای گذراندن خدمت سربازی وارد یکی از نهادهای دولتی گردید. او که طعم حضور در جبهه و نبرد با ضدانقلاب را از نزدیک چشیده بود، این بار درصدد اعزام مجدد به جبهه‌ها بود که بدلیل محدودیت‌های شغلی که وجود داشت با اعزام او به جبهه مخالفت بعمل آمد.

شهید خلیق به شیوه جدیدی متمسک شد. او درخواست استفاده یکجا از مرخصی‌های سالانه خود را ارائه کرد که مورد موافقت قرار گرفت. سرانجام همان چه که می‌خواست شد. او به لشکر 27 محمد رسول الله (ص) گردان عمار اعزام شد و در نبرد مقدماتی که علیه منافقین صورت گرفت و به دنبال آن عملیات مرصاد آغاز گردید، شرکت کرد و در تنگه ابوغریب شربت شهادت را نوشید.

بسم الله الرحمن الرحیم

ولاتقولوا لمن یقتل فی سبیل الله امواتا بل احیاء ولکن را تشعرون

ضمن حمد و سپاس ساحت مقدس خداوند سبحان و عرض ادب به جمیع اولیاء الله و خاصه بقیه الله و نایب برحقش امام خمینی و ایثارگران جبهه‌های حق علیه باطل و خانواده‌های معظم شهدا، جانبازان و اسرا و طلب درجات متعالی برای شهدا که شهد شهادتشان کام انقلابمان و مستضعفین جهان را که در انتظار نوشیدن و صدور آنند شیرین کرده و خشم دشمنان را دو صد چندان که این بزرگترین عقوبتی است که عفریت زمان با آن مرگ خود را رقم می‌زند و مزید بر ذلت گشته است.

مسئله، ابتلا و امتحان از قاموس خلقت است و یکی از فلسفه‌های زیستن ما در این سرای فانی امتحان ملازم با وجود انسان است و هیچ انسانی بدون امتحان در این عالم نخواهد زیست. گاهی امتحان بر خوف و جوع و گاهی با نقص در اموال و انفس و نقص در ثمرات و امثال اینهاست. و این بار خوان امتحان الهی در جبهه‌های حق علیه باطل و فراخی جبهه‌های جنوب و غرب و در نهایت رفع کل فتنه در عالم گسترده است و باید سرنوشت جنگ تحمیلی را در میادین نبرد تعیین کرد. لذا توفیق الهی نصیبمان گردید که به ندای ملکوتی هل من ناصر ینصرنی حسین زمان امام امت پاسخ مثبت داده و با خون سرخ خود مهر تاییدی بر جمهوری اسلامی‌باشیم و امروز تکلیف و حجت بر ما تمام شد و درنگ جایز نیست.

امروز هیچ چیز نمی‌تواند مانع حضور در جبهه شود. آنانکه بر این باور نیستند بیایند و بنشینند و با حجت‌های بارز بار دیگر به محاسبه نفس خود بپردازند. اکنون که نسیم‌های رحمت الهی وزیدن گرفته است و فرصت‌ها که مثل نسیم اند و خبر نمی‌کنند که کی و چه ساعتی می‌آیند، لذا فرصت را از کف نداده و باید به صف حق جویان در جبهه‌های نبرد پیوست تا مصداق اولا اهل سعادت و ثانیا اهل بهشت باشیم.

در اینجا لازم می‌دانم سفارشاتم را به سالکان طریق از باب تذکر بیان دارم. امام را تنها نگذارید و ملزم به اطاعت از امام باشید و اتحاد بر محور امامت و ولایت داشتن از ضروریات دوام و قوام انقلاب اسلامی‌است.

معذالک جای بسی کوردلی و سادگی است که باز هم با گذشت چند سال از انقلاب اسلامی‌و جنگ تحمیلی آبشخور دشمنان اسلام باشیم و آب به آسیاب دشمن بریزیم و آتش بیار معرکه باشیم در حالیکه بهترین ابزار دست دشمنان دین است که در لباس اسلامیت علیه اسلام و از مذهب علیه مذهب اهداف شوم خود را جامه عمل می‌پوشند و نیز دشمن رو در روی ما غربی و شرقی با اشکال مختلف آن چنان عاجز و ناتوان و اقرار به عظمت انقلاب انگشت حیرت به دهان دارد. و اما مادر عزیزم از اینکه نتوانستم محبت‌های شما را جبران نمایم که همانند پدری برایم زحمت کشیدی، امیدوارم مرا ببخشید.

همواره سعی کنید شادمان باشید و خم به ابرو نیاورید و از اینکه فرزندتان به راه حق رفته ناراحت نباشید. اگر نتوانستم محبت‌هایتان را جبران کنم، امیدوارم که بتوانم در آن دنیا جبران کنم گرچه نیازمند نخواهید بود. از شما می‌خواهم که مرا بخاطر ناسپاسی‌هایم و همچنین اشتباهاتم ببخشید و حلالم کنید. از تو برادر عزیزم می‌خواهم که همواره بازوی دست مادرمان باشی و همیشه اوقات حافظ او باشی و سعی کن که با درس خواندنت، امید آینده کشور باشی و از طرف دیگر با شرکت در فعالیت‌های فرهنگی و هنری خود را برای آینده آماده کن و نیز با پیروی از امام و ادامه راه شهیدان، یاور انقلاب و اسلام باشی و اگر از دست برادر حقیرت کوتاهی یا ناسپاسی دیده‌‌‌ای مرا حلال کن.

خدایا با جلوه شهادت می‌خواهم حجاب تن برای رسیدن به وجه الله پاره نموده و از وجود مادی و ناسوتی به وجود جبروتی و الهی عروج نموده تا سالک راه تو باشم و آگاهانه برگزیدم، گزیدنی که جز با لباس تقوا و لباس تقوا را با جهاد و هجرت و نهایت شربت شهادت ممکن نیست. این است که شهید نظر می‌کند به وجه الله. والسلام علیکم و رحمت الله. امیرحسین خلیق

مبارزه با ظلم، تلاش در تذلیل و تحقیر عفریت زمان، آمادگی در امتحانات الهی، اهتمام به رفع کل فتنه از جهان، پاسخ به ندای هل من ناصر ینصرنی حسین (ع)، استفاده از فرصت‌های الهی، ولایتمداری، انجام فعالیت‌های فرهنگی و هنری از جمله سفارشات شهید است.

شهید محمد مصطفوی فرزند ذبیح اله در تیرماه 1350 در یک خانواده مذهبی در تهران دیده به جهان گشود و پس از پایان دوره ابتدایی، وارد بازار کار شد. روزی به همراه خانواده جهت زیارت گلزار شهدا به بهشت زهرا(س) می‌رود. همین طور که در قطعه 24 شهدا در حال فاتحه خوانی بود، چشمش به دو قبر شهید می‌افتد که بین آنها یک جای خالی وجود داشت. به پدرش می‌گوید: شاید زمانی اینجا محل دفن من باشد، که در نهایت شهید در همان مکان آرام گرفت.

شهید نفس پاکی داشت بطوری که همسایگان و اقوام همگی به این موضوع شهادت می‌دهند. فروردین سال 1369 فرا می‌رسد و محمد برای دوره آموزشی به پادگان باغین کرمان اعزام می‌شود. بعد از پایان دوره، در ژاندارمری سابق مشغول به خدمت سربازی گردید. از آنجا که مسئولیت حفظ مرزها بر عهده ژاندارمری بود، محمد به پاسگاه شهید شهردوستی که در 160 کیلومتری بم قرار داشت، اعزام گردید. این پاسگاه در مسیر عبور اشرار قرار داشت و محمد در آنجا مشغول خدمت گردید. مثل همه سربازها هرازگاهی به مرخصی می‌آمد. اول دیماه 1369 شهید که در مرخصی بود به محل خدمت خود بازگشت. تا بیست و پنجم دی هیچ خبری از او نبود و این باعث نگرانی خانواده و اقوام شده بود.

عصر روز 25 دی ناگهان محمد از در وارد شد و یک بار دیگر شادابی را به خانواده بازگرداند، اما سر و صورت و پای او مجروح و باندپیچی شده بود. علت را که جویا شدیم، گفت: در حین انجام ماموریت و درگیری با اشرار زخمی‌شدم که چند روز نیز در یکی از بیمارستان‌ها بستری شده بودم و بحمدالله اکنون التیام حاصل نموده ام. برغم این صحبت‌ها، از آنجا که محمد حال خوشی نداشت، به بیمارستان ژاندارمری منتقل و در آنجا ده روز بستری گردید. پزشک معالج بیست روز برای ایشان استراحت در منزل را تجویز نمود. او به منزل رفت اما هنوز ده روز از استراحتش نگذشته بود که برای بازگشت به محل خدمت خود اصرار داشت. می‌گفت: در جلوی چشمان خودم دیدم که یکی از دوستانم که تنها پسر خانواده بود، چطور توسط اشرار از خدا بی خبر شهید شد و من می‌روم تا انتقام خون او و قربانیان دیگر را بگیرم.

اینگونه بود که توانست بار دیگر به محل خدمت خود بازگردد. عمده فعالیت‌های پاسگاه محل خدمت محمد، مقابله با شرارت‌های طایفه مهدی نارویی از حامیان عبدالمالک ریگی بود. محمد پیشترها دو نفر از سرکردگان این طایفه خطرناک را طی یک درگیری به جهنم واصل کرده بود و این بار افراد مهدی نارویی که محمد را مانعی بر سر راه خود می‌دیدند، ابتدا او را تطمیع کرده و پس از اینکه ناامید شدند، تهدید به مرگ می‌کنند.

پاسگاه که می‌دانست اشرار تهدیدهای خود را عملی خواهند کرد، او را هفتاد کیلومتر به عقب منتقل می‌کنند. دو ماه از خدمت محمد در مقر جدیدش می‌گذرد. اشرار که موقعیت جدید او را کشف کرده بودند، ساعت چهار صبح 27 فروردین 1370 یک دستگاه پاترول وارد آن محدوده می‌شود. محمد به خودرو ایست می‌دهد و قصد بازرسی خودرو را دارد. راننده دست به طرف جیب خود می‌برد تا به اصطلاح مدارک را ارائه کند، اما بجای آن یک کلت از جیب خود خارج کرده و قلب او را هدف می‌گیرد و این گونه بود که محمد مصطفوی خانیکی (اولین شهید نیروی انتظامی‌کشور) در سحرگاه روز عید فطر به خیل شهیدان می‌پیوندد.

شهادت محمد قبلا به پدرش الهام شده بود. دو شب قبل از شهادت، پدر شهید در خواب می‌بیند که باد تندی شروع به وزیدن کرد و موهای یک طرف سر شهید را با خود برد. این خواب در واقع شهادت محمد را برای خانواده اش تداعی کرده بود.

بدنبال این واقعه، هلیکوپتر نیروی انتظامی‌بر فراز منطقه به پرواز در آمده و به شناسایی عوامل حمله به پاسگاه می‌پردازد، لکن از آنجا که اشرار بر آن مناطق اشراف کامل داشتند، خیلی سریع توانستند خود را از دید مامورین مخفی کنند.

پیکر پاک شهید به مقر نیروی انتظامی‌بم منتقل و مراسم دعای توسل در کنار این شهید معزز برگزار می‌شود. صبح روز بعد، پیکر شهید به معراج الشهدای تهران انتقال داده شده و جستجو برای یافتن بیت شهید در روستای خانیک و تهران آغاز می‌شود.

سرانجام پس از سه روز خبر شهادت محمد به خانواده اش داده می‌شود. پدر برای شناسایی فرزند شهیدش به معراج الشهدا می‌رود و از میان پنج شهید موجود، شهید خود را شناسایی می‌کند.

به گواهی شاهدان حاضر در محل و البته خود پدر شهید، به محض کنار زده شدن پرچم مقدس ایران از روی شهید، تبسمی‌بر لب‌های شهید نقش می‌بندد بطوری که همه این تبسم را می‌بینند. روز تشییع جنازه فرا رسید. پیکر شهید با شکوه خاصی از معراج الشهدا تا مسجد بعثت افسریه تشییع شد. در آنجا جمعیت کثیری از همشهریان بویژه مرحوم حاج آقای یزدانی به خیل تشییع کنندگان پیوستند. سپس پیکر شهید برای خداحافظی به منزل او انتقال داده شد.

پدر شهید دو کبوتر را که دلبستگی خاصی به محمد داشتند و او نیز در زمان حیاتش به آنها رسیدگی می‌کرد، روی تابوت حامل پیکر فرزندش قرار داد و آنها تا بهشت زهرا (س) بر بالین شهید نشستند بدون اینکه بخواهند پرواز کنند.

نمی‌توانم ببینم که بر سر جوانان ما معامله می‌کنند. می‌روم تا انتقام خون همرزمان شهیدم را از اشرار بگیرم. مرا از تهدید، ترور و شهادت نترسانید که ما فرزندان ولایت مدار این مرز و بوم هستیم چون مقتدایمان حسین(ع) است. چه خوش است انسان با هدف و زیر پرچم اسلام خدمت کند. همه را به پاک زیستن و درست زندگی کردن توصیه می‌کنم. همواره در مسیر راست حرکت کنید که سعادت انسان در آن است.

پاکی، صداقت، جوانمردی، ایثار، از خود گذشتگی، تعهد، نجابت، خوش خلقی، دلسوزی، مهربانی، وطن دوستی و شجاعت از خصوصیات شهید محمد مصطفوی خانیکی است.

منبع: کتاب مسافران بهشت تالیف: اسفند 1393

شهید امیر کاظم زاده فرزند حسن در چهاردهم شهریور 1361 در تهران دیده به جهان گشود. بر اساس اظهارات مادر شهید، امیر تنها پسری بود که خدا او را به ما بخشید. شهادت را نمی‌توان رفتن نامید، اما اگر اینطور فکر کنیم، خیلی زود از جمع ما رفت. امیر از کودکی صبور بود. بزرگتر که شد به مسجد و فعالیت‌های مذهبی گرایش پیدا کرد و از همان اوایل به عضویت بسیج درآمد.

این اقدام امیر باعث شد که ما کمتر نگران سلامت اجتماعی و اعتقادی او باشیم چرا که تاثیر مسجد و پایگاه بر رفتار و شخصیت او برای ما مشهود بود. کم کم فعالیت‌هایش در پایگاه بیشتر و بیشتر شد به طوری که گاهی شب‌ها دیر به خانه می‌آمد. خیلی سعی کردیم تا وابستگی اش به پایگاه و فعالیت‌های جانبی آنرا کاهش دهیم اما موفقیتی حاصل نگردید و هرچه بزرگ تر می‌شد این وابستگی در او بیشتر می‌شد. امیر در سال 1380 از دبیرستان فارغ التحصیل گردید و برای گذران دوره سربازی در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی‌به ارومیه رفت. یک سال بعد به عضویت سپاه پاسداران درآمد. از آن به بعد فعالیت‌هایش بیشتر شد.

امیر که 27 ساله شد برایش به خواستگاری رفتیم و مراسم عقدکنان او در ماه رمضان و به میمنت میلاد کریم اهل بیت امام حسن مجتی علیه السلام برگزار شد. نیمه شعبان سال بعد هم مراسم ازدواج او انجام شد. حاصل این ازدواج یک فرزند پسر بنام محمدطاها است که آبان 1391 متولد شد. هنوز پنج ماه از عمر محمدطاها نگذشته بود که یک روز امیر به منزل ما آمد و موضوع ماموریت دوماهه اش را به ما اطلاع داد. قبلا هم ماموریت می‌رفت اما چند روزه. از او محل ماموریتش را جویا شدیم که گفت همین حوالی تهران است اما به دلیل شرایط خاص ماموریتی که دارم به منزل نخواهم آمد اما هر روز با

شهید حسین رمضانی مقدم خانیکی فرزند حسن و رحیمه در سال1340و در روستای خانیک دیده به جهان گشود. هنوز یک سال از عمرش نگذشته بود که آفتاب عمر پدرش غروب کرد و او را با همه مشکلاتی که در جامه روستایی وجود داشت، تنها گذاشت.

در سال 1359 مدرک دیپلم خود را گرفت. با وجود علاقه‌‌‌ای که به تحصیل در دانشگاه داشت، جنگ را مقدم بر تحصیل دانست و برای گذران خدمت سربازی خود را به نظام وظیفه معرفی کرد.

شهید رمضانی به کردستان اعزام و در پاسگاهی واقع در جاده سنندج-مریوان خدمت خود را آغاز کرد. از این منطقه که تحت نفوذ شدید کوموله و دموکرات قرار داشت، توسط پاسگاه‌ها و نیروهای بسیج محافظت
می‌گردید.

شهید در این منطقه خدمت می‌کرد. او چند بار نیز به مرخصی آمد. در آخرین مرخصی اش که به روستا آمده بود، با همه اقوام و آشنایان خداحافظی کرد و دوباره به کردستان اعزام شد.

در یکی از عملیات‌های پاکسازی که در زمستان 1361 انجام شد، شهید از ناحیه شانه راست و مهره‌های کمر مورد اصابت گلوله دشمن قرار گرفت که بر اثر آن زمین گیر شد و در اثر شدت خونریزی به حالت نیمه اغماء درآمد. با عقب نشینی نیروهای خودی و افتادن پیکر نیمه جان شهید به دست دشمن، او را در یک سراشیبی رها می‌کنند که به خونریزی بیشتر شهید منجر می‌شود. در نهایت به دست همرزمانش نجات پیدا می‌کند و به بیمارستانی در کرمانشاه منتقل و در آنجا بستری می‌شود. چند روز بعد به بیمارستان آیت اله کاشانی اصفهان منتقل و در آنجا با تلاش پزشکان بیمارستان دو گلوله از بدن نیمه جان وی خارج می‌شود. هنوز خانواده از او اطلاعی ندارد چون شهید نمی‌خواست که داستان مجروحیتش به خانواده و آشنایان برسد.

خبر مجروحیت حسین پخش می‌شود. ابتدا برادر و خواهر و بستگان شهید به عیادت وی در اصفهان
می‌روند. در پرس و جوهایی که از وی به عمل می‌آمد، کمتر اظهار کسالت می‌کرد و این در حالی بود که ساعت 9 صبح و 9 شب زخم‌هایش را پانسمان می‌کردند اما او همواره خویشتن دار بود و به دیگر مجروحین و حتی ملاقات کننده‌ها نیز دلداری می‌داد.

از خواهر شهید نقل است حسین گلوله‌‌‌ای که پزشکان از بدنش خارج کرده بودند را نزد خود نگه داشته بود و گفته بود اگر شهید شدم یا زنده ماندم می‌خواهیم این گلوله را نزد خود نگه دارم. قبل از مجروحیت، شهید در خواب دیده بود که مادرش از دنیا رفته است. بعد که مجروح می‌شود به خواهرش می‌گوید که تعبیر خواب من این بود که خودم قرار بوده مجروح شوم نه اینکه مادرم فوت کند.

مدتی بعد پیکر نیمه جان شهید از بیمارستان اصفهان به بیمارستان شهید فیاض بخش تهران منتقل می‌شود. سرانجام مرغ وجودش در این بیمارستان پر کشید و به آسمان‌ها رفت.

مختصری از زندگینامه شهید بزرگوار علی علایی

در پانزدهم هفتمین ماه سال یکهزار وسیصد چهل وسه در خانواده‌‌‌ای مذهبی در روستای خانیک از توابع شهرستان گناباد چشم به جهان گشود.او که در جمع خانواده‌‌‌ای مذهبی رشد می‌کرد از همان دوران طفولیت با شعایر و اداب رسوم زندگی دینی عجین شد و فلسفه قیام حسینی در ذهن و سم او رسوخ کرد.

دوران تحصیلات ابتدایی را در روستای خانیک سپری کرد و علی رغم تمامی‌مشکلات کمبودها، فقر وتنگدستی دوران راهنمایی را در روستای دیسفان به پایان رساند.ولی از انجایکه مشکلات زندگی را از همان کودکی احساس می‌کرد بناچار درس را رها کرد و برای کار به تهران عزیمت کرد.

او که از همان ابتدای یورش ناجوانمردانه رژیم سر تا پا مسلح صدام به میهن عزیزمان ایران در خود احساس دفاع از کشور رامیکرد در سال شصت طی سفری که به روستا داشت به یاد دارم که به شدت گریه می‌کرد تا بتواند اجازه پدر و مادرم را کسب کند ولی آنها او را قانع کردند تا این مهم را به فرصت مناسب دیگری تغییر دهد که او هم بناچار پذیرفت و دوباره عازم تهران شد.

در سال شصت ویک همزمان با اغاز دوران سربازی با عضویت در بسیج سپاه پاسدران شهر کاخک برای کسب مهارتهای نظامی‌به اتفاق چهار نفر دیگر ازدوستان خود به شهرستان بیرجند اعزام شد وپس از گذراندن مدت زمان اموزشی برای ادامه خدمت مقدس سربازی به استان کردستان اعزام شد.

بنابه گفته دوستان علی ایشان در همان مدت کوتاه اموزشی توانسته بود اعتماد مسولین را جلب کند تا انجاکه او را از جمع بقیه جدا کرده وبعنوان نیروی محافظ شخصیتها ومقامات انتخاب کنند.و ایشان تا زمان شهادت در این یگان خدمت کرد.

یکی از ویژگیهای شاخصی که او را ازدیگران متمایز می‌کرد خلق نیک او بود که بکرات از تعاریف دیگران در مورد ایشان شنیده ایم حتی همکاران وی بعد از شهادتش نقل می‌کردند که ما هر موقع برای رفتن به ماموریت مشکلی برایمان بوجود می‌آمد کافی بود به علی بگوییم و او بدون هیچ چشم داشتی قبول می‌کرد.

علی عجیب حس سخاوت و نوع دوستی داشت بطوریکه هر موقع به مرخصی می‌آمد سفارشات چندین نفر را با خود می‌اورد و هر کس از وی درخواستی داشت با آغوش باز می‌پذیرفت.یا اینکه اگر قصد رفتن به خانۀ اقوام را داشت حتماَ دست پر میرفت هر چند کادویی کم ارزش باشد هنوز که هنوز است تعدادی از انها بعنوان یادگاری کادویش را نگه داشه اند.او اگر متوجه می‌شد یکی از دوستان یا اقوام مریض است سعی میکرد به عیادت او برود و جویای احوالش شود یکبار یکی از اقوام می‌گفت کسالتی داشتم و در بیمارستان بستری شده بودم دیدم علی دارد در اتاقهای همجوار بدنبال من میگردد، متوجه شدم و صدایش کردم او هم با دهانی پر خنده بهمراه چند کمپوت وارد اتاق من شد و در میان تعجبم از اینکه چطور متوجه شده که بستریم امد و جویای احوالاتم شد .

علی از همان دوران کودکی و نوجوانی تلاش می‌کرد تا بتواند باری از دوش خانواده بردارد و در مسایل اقتصادی ومالی کمکشان کند. روحیه او در کمک به همنوع نیز مثال زدنی است یکی از خانمهای همسایه می‌گفت غروب یکی از روزهای ماه رمضان داشتم می‌رفتم از قنات بالای ده اب بیاورم که علی مرا دید و بلافاصله ظرف را از من گرفت و رفت برایم آب آورد.

روحیه او در ارادت خالصانه به سرور وسالار شهیدان نیز در نوع خود بی نظیر بود او در جلسات عزاداری ماه محرم همیشه شرکت و به عزاداری می‌پرداخت، شاید ارادت او به اهل بیت عصمت و طهارت به این خاطر باشد که مادرم می‌گف در دوران کودکی مانند دیگر بچه‌های هم سن وسالش به مریضی سخت سرخک مبتلا شد و تا استانۀ مرگ هم پیش رفت و شبی از شبهای سخت زمستان در حالیکه هیچگونه خدمات پزشکی وجود نداشت من از بهبودش کاملاَ مایوس شده بودم و او را به امام موسی کاظم علیه السلام سپردم و با همان حال گریه و زاری خوابم برد. ناگهان نیمه‌های شب در حالیکه احوالات علی با مردگان تفاوتی نداشت در میان تعجب چشمانش را باز کرد و چون مدت زمان طولانی بود که غذا نخورده بود از من درخواست نان کرد ومن در کمال تعجب دریافتم که آقا او را شفا داده است.

اطاعت بی چون و چرای او از ولی فقیه و امام زمان خویش را نیز باید در وصیتنامه شهید جستجو کرد آنجا که با وجود فرمان خمینی کبیر برای دفاع از کیان مملکت عزیزمان درنگ را جایز نمی‌داند.

علی پدر و مادر خود را بسیار دوست می‌داشت و اطاعت از آنها را فرض می‌دانست وهمیشه آنها را دوست می‌داشت، یکبار پدرم بعد از چند سالیکه او در تهران کار کرده بود رفت و تمام پولی را که جمع کرده بود برای خرید قطعه زمینی از او گرفت و او همه پول را داد وکوچکترین اعتراضی هم نداشت و فقط به این فکر می‌کرد که چون، پدرش خواسته باید اطاعت کند.

علی برادران و خواهران خود را نیز بسیار دوست می‌داشت وبرای آنان احترام خاصی قایل بود و دایماٌ از احوالات آنان را جویا می‌شد برای ما برادران که درس می‌خواندیم سفارش می‌کرد تا خوب درس بخوانیم تا بتوانیم به جامعه و پدر و مادر خود کمک بیشتری بکنیم.

یکی از خاطراتی که از ایشان بیاد دارم این بود که روزی پدر شهید بزرگوار حسین اخلاقی در زمانیکه علی در مرخصی بود پیش او امد و در مورد نامه‌‌‌ای که فرزندش به او نوشته بود از ایشان مشاوره خواست و او در جواب گفت من صلاح نمی‌دانم شما برای این گروهک ضد انقلاب پول ببرید چون به قول آنها اصلاٌ نمی‌شود اطمینان کرد واگر مقداری صبر پیشه کنید بزودی رزمندگان اسلام مخفیگاه آنها را شناسایی خواهند کرد و گروگانها را آزاد خواهند کرد ولی تصمیم نهایی را خودتان باید بگیرید ودیدیم که همانطوری که علی پیش بینی کرده بود مخفیگاهشان لو رفت و بجز آقایان اخلاقی بقیه آزاد شدند.

خاطره دیگری که بیاد دارم نقل خوابی بود که علی تعریف کرد وآن این بود که گفت روزی برای انجام مأموریت انتخاب شدم وشبش در خواب دیدم پوتینم را گم کرده وهر چه می‌گردم پیدایش نمی‌کنم فردایش در حالیکه در جاده‌های پر پیچ وخم و کوهستانی کردستان در حال حرکت بودیم در بین تیر اندازی پراکنده گروهکهای ضد انقلاب ماشینمان چپ کرد وچندین معلق زد ولی خوشبختانه به کسی اسیب نرسید.

علی در زمان حضورش در تیپ ویژه سید الشهدا در ارومیه بعنوان محافظ شخصیتها و مقامات زیادی همچون برادر رهبر معظم انقلاب (ایت الله خامنه ای) آهنگران و نمایندۀ مردم پیرانشهر و مریوان وخیلی‌های دیگر که من نامشان را نمی‌دانم انجام وظیفه نمود.

سرانجام علی پس از بیست سال زندگی در شب تاسوای سال 1363 مصادف با پانزدهم مهرماه یکهزار و سیصد و شصت سه در حین اجرای ماموریت بدرجه رفیع شهادت نایل گردید.

(ثبت خاطرات از خانواده شهدا : حسین نجفی خانیکی)